ZASTOSOWANIE OSOCZA BOGATOPŁYTKOWEGO( PRP) W LECZENIU ORTOPEDYCZNYM

terapia osoczem bogatopłytkowym PRP

Dzięki wieloletnim badaniom naukowców z całego świata – od niedawna – niektóre schorzenia ortopedyczne można leczyć nieoperacyjnie! Terapia osoczem bogatopłytkowym (PRP) rewelacyjnie sprawdza się w przypadku terapii np. przewlekłych urazów ścięgien, zmian zwyrodnieniowych stawów czy tez po różnych urazach. 

Dotychczas schorzenia te wymagały długotrwałego stosowania leków, fizykoterapii, a nawet operacji. Dzięki terapii osoczem bogatopłytkowym,  stosujący ją sportowcy nie tylko uniknęli długiej rekonwalescencji, ale szybko wrócili do rywalizacji sportowej. Terapia osoczem bogatopłytkowym jest obecnie jedną ze skuteczniejszych metod małoinwazyjnych regeneracji uszkodzonych tkanek miękkich. Wszystko dzięki zawartym w osoczu bogatopłytkowym czynnikom wzrostu, intensywnie przyspieszającym gojenie się ran oraz stymulujących odbudowę mięśni, ścięgien oraz stawów.

Osocze bogatopłytkowe(PRP) podajemy na dwa sposoby:

  1. Ostrzykujemy preparatem uszkodzoną okolicę lub tkankę- jak w przypadku przewlekłego zapalenia ścięgna Achillesa, czy ścięgien mięśni okolicy stawu łokciowego . Mieszankę PRP i środka miejscowo znieczulającego można wstrzyknąć bezpośrednio w chorobowo zmienioną tkankę. W ciągu kilku następnych dni pacjent ma prawo odczuwać w okolicy iniekcji dolegliwości bólowe, które jednak z biegiem czasu mijają i chory zaczyna odczuwać korzystny efekt leczenia.  
  2. Osocze bogatopłytkowe może być również wykorzystywane do przyspieszenia gojenia po zabiegach operacyjnych, jak np.w przypadku zabiegu operacyjnej rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego możemy śródoperacyjnie dokonać iniekcji osocza bogatopłytkowego w przeszczepiany graft celem przyspieszenia i poprawienia procesu gojenia.

Wskazania do zastosowania terapii osoczem bogatopłytkowym:

  • łokieć tenisisty
  • łokieć golfisty
  • ostrogi piętowe
  • kolano skoczka (zapalenia więzadła właściwego rzepki)
  • uszkodzenia ścięgien, mięśni i więzadeł
  • zmiany przeciążeniowe ścięgna Achillesa
  • urazy i zmiany przeciążeniowe
  • liczne schorzenia i kontuzje stawów – biodrowych, kolanowych, łokciowych itp.
  • w złamaniach i braku zrostu po złamaniach (tzw. stawy rzekome)
  • w celu przyspieszenia procesu gojenia się tkanek miękkich – trudno gojące się rany
  • zapalenie ścięgien gęsiej stopki
  • zapalenie kaletki krętarza większego kości udowej
  • tendinopatie stożka rotatorów barku, zespół cieśni podbarkowej

A także jako terapia wspomagająca leczenie:

  • ubytków chrząstki stawowej: pourazowych i zwyrodnieniowych
  • po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego (ACL), szyciu łąkotek, czy naprawie uszkodzonego ścięgna Achillesa
  • zaburzeń zrostku kostnego
  • trudno gojących się ran, owrzodzeń

Zalety terapii osoczem bogato płytkowym:

  • metoda iniekcji  jest mało inwazyjna
  • wysoka skuteczność terapii – ok. 90%
  • bezpieczeństwo terapii – brak reakcji alergicznych, zakażeń itp.
  • mała bolesność zabiegu,
  • krótki okres rekonwalescencji po zabiegu

Przebieg terapii osoczem bogatopłytkowym

Specjalista na podstawie przeprowadzonych badań lekarskich zdecyduje, czy Pacjent może zostać poddany takiej terapii.

Dwa – trzy tygodnie przed zabiegiem należy unikać niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Przeciwbólowo można stosować tramadol oraz paracetamol. Ponadto, dzień przed zabiegiem pić dużo płynów. W dniu zabiegu, Pacjent nie musi być na czczo. 

Zabieg trwa około 30-40 minut i odbywa się w gabinecie lekarskim. W celu uzyskania osocza bogatopłytkowego pobiera się krew żylną (zwykle ok.10ml). Krew jest przetwarzana za pomocą urządzenia do wirowania. Proces wirowania trwa zwykle kilka minut(do kilkunastu), w zależności od rodzaju zestawu do otrzymywania osocza bogatopłytkowego. Miejsce iniekcji jest bardzo dokładnie dezynfekowane. Zabieg wstrzykiwania osocza bogatopłytkowego wykonywany może być pod kontrolą USG lub bez niego (zależnie od miejsca iniekcji). Podczas zabiegu pacjent jest proszony o zrelaksowanie się (często w pozycji leżącej). Za pomocą strzykawki z igłą, lekarz wstrzykuje niewielką ilość (często zaledwie od 3 do 5 ml) bogatego w płytki osocza do tkanek chorobowo zmienionych. Następnie zakładany jest jałowy opatrunek.

Bezpieczeństwo terapii osoczem bogatopłytkowym

Dzięki wykorzystaniu preparatu uzyskanego z krwi Pacjenta, można uniknąć powikłań typowych dla terapii wykorzystujących preparaty “obce” dla organizmu – reakcji alergicznych oraz zakażeń. Osocze bogatopłytkowe jest preparatem autologicznym i jako taki nie stanowi źródła zakażenia wirusowym zapaleniem wątroby czy HIV.

Przeciwwskazania do terapii osoczem bogato płytkowym:

  • zespół wątrobowo-nerkowy
  • przewlekłe choroby wątroby
  • leczenie immunosupresyjne
  • zakażenie wirusami (HCV, HBS, HIV)
  • sklerodermia
  • immunologiczne choroby naczyń
  • alergie na nukleotydy
  • choroby krwi (np. trombocytopenia)
  • posocznica i inne stany przewlekłych chorób infekcyjnych

Ostrożność i współpraca z innymi specjalistami jest konieczna przy stosowaniu przewlekłego leczenia przeciwkrzepliwego.

Należy pamiętać, że o kwalifikacji do terapii osoczem bogatopłytkowym zawsze decyduje lekarz specjalista po szczegółowym badaniu lekarskim.

Zalecenia po zabiegu

Po zabiegu zalecane jest oszczędzanie ostrzykniętego miejsca przez okres kilku dni( rzadko unieruchomienie w ortezie czy temblaku).

Kilka dni po zabiegu mogą występować miejscowe dolegliwości bólowe – dla złagodzenia dolegliwości można stosować paracetamol lub tramadol – należy bezwzględnie unikać stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ)(popularne ketonal, nimesil, nurofen itp.). Dolegliwości bólowe związane są z miejscową reakcję na iniekcję w postaci obrzęku. Pacjenci powinni prowadzić oszczędzający tryb życia oraz unikać przeciążania kończyny. W celu uśmierzenia dolegliwości bólowych można stosować zimne kompresy kilka razy dziennie przez 10 do 20 minut. Pacjenci, którzy wykonują nieobciążającą, niefizyczną pracę mogą do niej powrócić często już następnego dnia.

Wskazane są kontrole ortopedyczne, które są ustalane indywidualnie z pacjentem. Podczas kontroli oceniamy funkcję kończyny oraz stopień nasilenia dolegliwości bólowych oraz ocena potrzeby ewentualnego wdrożenia odpowiedniej rehabilitacji ruchowej. Wykonywanie prostych ćwiczeń fizycznych, dzięki którym możliwe jest odbudowanie tkanki mięśniowej wokół stawu powoduje zmniejszenie objawów choroby zwyrodnieniowej stawów i może spowolnić lub powstrzymać dalszy jej postęp.

Jak często należy poddawać się terapii?

To bardzo indywidualna kwestia. Decyzję podejmuje lekarz ortopeda po rozmowie z pacjentem. Maksymalnie w ciągu sześciu miesięcy można podać do trzech zastrzyków. Jednak większość pacjentów uzyskuje znaczną ulgę już po pierwszym lub drugim zastrzyku.